عزت کلاه بی سر و سامانی خودیم

صد شعله نازپرور عریانی خودیم

آیینه نقشبند گل امتیاز نیست

محو خیال خانهٔ حیرانی خودیم

گوهر خمار بستر و بالین نمی کشد

سر درکنار زانوی غلتانی خودیم

پر می زنیم و هیچ به جایی نمی رسیم

وامانده های وحشت مژگانی خودیم

دوران سر ز سبحهٔ ما کم نمی شود

وانگاه تر دماغ مسلمانی خودیم

با آفتاب ذره چه نسبت عیان کند

دلدار باقی خود و ما فانی خودیم

چون کوه ناله نیز ز ما سر نمی کشد

از بسکه زبر بارگرانجانی خودیم

پوشیدگی ز هیأت آفاق برده اند

حیرت قبای چارهٔ عریانی خودیم

خاکستریم و شعله ما آرمیده نیست

آیینهٔ کمین پر افشانی خودیم

ما را ز تیره بختی ما می توان شناخت

چون سایه یکقلم خط پیشانی خودیم

بیدل به جلوه گاه حقیقت که می رسد

ما غافلان تصور امکانی خودیم